پانزدهمین

بغض و اشک های نصف شبی از سر دلتنگی...

ه م ی ن

دلشوره هایش
ذوق هایش
خنده هایش
بغض هایش
نگرانی هایش
آرامشش
خوابش
صدای خواب آلود صبح گاهی ش
چشمان ِ نیم ِ باز ِ نصف شبهایش
دردِ پنهان شده ِ زانویش
لرزیدن ِ دلش

...
به این لیست میشود لحظه به لحظه اضافه کرد و با یادآوریش ذوق زد...

خسته شدم..

انقد خیالمو پهن کردم رو واقعیت

انقد که تو رو اون طرف میز کافه دیدم و املت خوردم

انقد که باهات از شریعتی تا فلسطین رو پیاده رفتم و دستتو محکم گرفتم..


تو بودی؟
نبودی...

یه وقتاییم میای خونه
خسته و غمگین پشت سیستم میشینی و فقط مینویسی "دلتنگی"

دلتنگی
دلتنگی
دلتنگی فرآیند مزخرفیه...

میپرسی اگر یک روز برای همیشه نباشم چه میکنی؟

میگویم تا هنیشه غمگین میمانم

حتی اگر همه خوشبختی های این دنیا را داشته باشم...

و تو غم را نمیشناسی... تو غم را نمیبینی

تو اشک هایی که به تو فرصت نمیدهند از روی چشمت کنار بزنی تا بتوانی جایی را ببینی را هم نمیبینی...

تو بغض هایی که تا نیمه های شب بالای سرت میشکند را نمیبینی

تو غم را نمیشناسی..هیچوقت...

نیستی
جهان
بر سرم
خراب شده..

چگونه
زنده بمانم
درین خراب شده...

چگونه...
چگونه...
چگونه...